در سال 1914 م. – 1323 ه. ق دولت عثماني، فرمانروايي عبدالعزيز آل سعود را برنجد و نواحي اطراف آن به رسميت شناخت. متعاقب آن سلطان عبدالعزيز كوشيد كه قلمرو قديم حكومت آل سعود را كه در ايام جدش سعود بزرگ بوده را احيا كند (در آن زمان حجاز را هم آل سعود تصرف كرده بودند ولي محمد علي پاشا فرمانرواي مصر آنها را از آنجا عقب راند.) لذا سلطان عبدالعزيز به شهر حائل كه در تصرف آل رشيد بود حمله ورشد و بعد از چند جنگ طولاني و مقاومت سرسختانه آل رشيد آنها را شكست داد و شهر را گشود. سپس به حجاز چشم دوخت كه حرمين شريفين در آنجا بود. تصرف مكه و مدينه مي توانست وجهه ديني حكومت آل سعود را در انظار مسلمانان افزايش دهد. در آن هنگام حجاز در تصرف شريف حسين بود كه در همان اوقات كه ايام جنگ جهاني اول بود بر ضد دولت عثماني شورش كرده و انقلاب عربي را بر ضد عثماني رهبري مي كرد. بعد از جنگ جهاني اول، عثماني به ناچار از حجاز خارج شده و شريف حسين مي كوشيد كه حكومت خود را در شبه جزيره عربستان تثبيت كند. از طرفي انگليسي ها هم وي را با وعده دروغين خلافت مسلمانان فريفته بودند. لهذا براي تحقق اين روياي خود تلاش مي كرد. در اين راستا وي حمله به شهرهاي قلمرو سلطان عبدالعزيز را آغاز كرد. نخست در سال 1337 ه به شهر «تربت الموقع» حمله كرد. اما سپاه وي كه فرزندش عبدالله فرمانده آن بود با شكست مفتضحانه اي عقب نشيني كرد بار ديگر در سال 1343 ه ق بعد از تجهيز و آمادگي سپاه خود حمله به قلمرو عبدالعزيز را آغاز كرد ولي مجددا شكست خورد. حسين به ناچار به نفع پسرش علي از حكومت استعفا كرد ولي عبدالعزيز به وي فرصت نداده با دو هجوم پي در پي، در جمادي الاخر سال 1344 ه ق علي و خاندان شريف حسين را مجبور كرد كه تسليم شوند. متعاقب آن آل حسين كه آخرين شرفاء حجاز بودند عربستان را ترك كردند و در 25 جمادي الاخر همان سال برابر با 27 ژانويه 1926 م. عبدالعزيز سلطان نجد و حجاز و توابع آنها شد.[1]
مترجم: ابو يحيي
مصدر: سايت نواراسلام
IslamTape.Com
--------------------------------------------------------------------------------
[1] رجوع كنيد: التاريخ الاسلامي ج 8، اطلس تاريخ اسلام.
0 نظرات:
ارسال یک نظر