تقوای خداوند و محاسبه‌ی نفس
خطیب: دکتر صالح آل طالب
مسجدالحرام: جمعه ۲۱ ذی الحجه ۱۴۲۹ برابر با ۲۹ آذر ۱۳۸۷
خطبه‌ی اول:
ستایش از آن الله است. او را حمد گفته و از او یاری جسته و آمرزش می‌خواهیم و از بدی‌های خود و کارهای ناشایستمان به الله پناه می‌بریم. هرکه را الله هدایت کند گمراهگری نخواهد داشت و هرکه را گمراه سازد او هدایتگری نخواهد یافت…
و گواهی می‌دهم که معبودی به حق نیست جز الله که واحد و بی‌شریک است و گواهی می‌دهم که محمد بنده و پیامبر اوست. درود و سلام و برکات خداوند بر وی و بر اهل بیت پاک و صحابه‌ی نیک وی و تابعین و همه‌ی کسانی باد که تا قیامت به نیکی از آنان پیروی نمایند.
اما بعد… راست‌ترین سخن کلام خداست و بهترین روش، روش محمد ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ است و بدترین امور در دین نوآوری در آن است و هر نوآوری بدعت است و هر بدعتی گمراهی است. و بر شما باد جماعت مسلمانان که دست خدا با جماعت است و هرکه راه تکروی را در پیش گیرد به تنهایی به آتش درافتد.
سپس شما و خود را به تقوای خداوند در پنهان و آشکار سفارش می‌کنم که او ـ سبحانه و تعالی ـ به آنچه در پنهان و آشکار می‌گذرد آگاه است:
{ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلاَ تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ } [آل عمران: ۱۰۲]
(ای کسانی که ایمان آورده‌اید آنگونه که شایسته‌ی الله است تقوای وی را پیشه سازید و نمی‌رید مگر در حالی که مسلمان هستید.)
ای بندگان خداوند، روزهای حج و مناسک آن به مانند ابرهای بارانی، غرید و بارید، بارانی که رحمت بود و بخشش گناهان، و چنین بارانی می‌رویاند و ثمر می‌بخشد. آری ثمره‌ای که صلاح است و تقوا، و استقامت است و هدایت… این از فضل خداوندی است که هر که کار نیک انجام دهد ایمانش افزوده شده و اعمالش نیکو شود.
{ وَالَّذِینَ اهْتَدَوْا زَادَهُمْ هُدًى وَآتَاهُمْ تَقْواهُمْ } [محمد: ۱۷]
(و کسانی که به هدایت گرایش یافتند بر هدایتشان افزوده شده و [توفیق] پرهیزگاری به آنان داده شد)
و تا بنده‌ی مومن از نور خداوند نور برگیرد و به واسطه‌ی اعمال صالح به او نزدیک شود. و کار نیک نوری است در قلب مومن و باعث روشنی در چهره و وسعت در روزی و محبت در قلب مردم است.
روزهایی که گذشت موسمی بابرکت بود برای حجاج و برای دیگر مردم و روزهایی بودند بس بزرگ از روزهای خداوند…
وارد شده است که آزاد شدن از آتش در روز عرفه شامل حاجیان و غیر حاجیان می‌شود پس مبارک باد بر آنهایی که خداوند طاعتشان را پذیرفته حتی اگر در خانه‌ی خود نشسته بودند… مبارک باد برای آنکه از حج خود بازگشته به مانند روزی که از مادرش زاده شده، بدون هیچ گناه و معیصتی… مبارک باد برای آن حاجی که با پاکی درون و بیرون به خانواده‌ی خود بازمی‌گردد.
ای مسلمانان… پایان موسم حج به مانند پایان سال، وقتی است برای مراجعه و محاسبه، چنانکه بازرگانان و سرمایه‌داران در پایان هر سال انجام می‌دهند و در مورد تجارت خویش به دقت محاسبه نموده و زیردستان خود را مورد بازخواست قرار می‌دهند تا اشتباهات تصحیح شود و عملکردهای صحیح مورد استفاده‌ی دوباره قرار گیرد و همچنین برای سوددهی و دوری از زیان دوباره…
انسان مومن در سیر و سلوک به سوی خداوند به این محاسبه نیامندتر است مخصوصا که وی موسم عظیمی از مواسم خداوند را به پایان رسانده. موسمی که خداوند درباره‌ی آن می‌فرماید:
{ فَإِذَا قَضَیْتُم مَّنَاسِکَکُمْ فَاذْکُرُواْ اللّهَ …} [بقره: ۲۰۰]
(پس هنگامی که مناسک خود را به پایان رساندید الله را یاد کنید…)
ذکری که در مرحله‌ی اول به ذهن آدم می‌رسد ذکر زبانی با همه‌ی انواع آن است که بدون شک چنین ذکری مورد نظر می‌باشد اما آن ذکری که نباید آن را به فراموشی سپرد ذکر قلبی خداوند متعال و به یاد داشتن مراقبت همیشگی او و یادآوری اطلاع و علم او نسبت به ماست و اینکه او حرکات وسکنات تو را دیده و او مراقبی است که غافل نمی‌شود و گواهی است که آگاه است.
اگر انسان مسلمان این را به یاد داشته باشد و پروردگار خود را در همه حال ذکر کند به آن درجه‌ی بلند و باارزشی دست پیدا خواهد کرد که در این حدیث متفق علیه بدان اشاره شده است که: «مرتبه‌ی احسان آن است که پروردگارت را طوری عبادت کنی که انگار او را می‌بینی و اگر او را نمی‌بینی [بدانی که] او تو را می‌بیند».
کسی که در همه حال پروردگارش را در یاد داشته باشد با همه‌ی همت و تلاش و با شادی و خوشحالی رو به انجام طاعات می‌آورد و اگر فتنه‌ها و شهوت‌ها به او روی آورد دورترین مردم از گناهان خواهد بود زیرا او خداوندی را به یاد خواهد آورد که خیانت چشمان و آنچه را در سینه‌هاست می‌داند.
یاد خداوند و به یاد داشتن مراقبت وی باعث هر خیر و جلوگیری کننده از هر بدی است… همیشگی بودن مراقبت الهی در واقع ثمره‌ی دانستن این نکته است که خداوند تو را می‌بیند و سخن تو را می‌شنود و در هر حال و هر هنگام بر عمل تو آگاه است:
{… وَکَانَ اللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ رَّقِیبًا..} [احزاب: ۵۲]
(… و الله بر هر چیزی مراقب و ناظر است…)
هر که این مساله را دانسته و به این یقین داشته باشد و آن را به یاد بیاورد روی به محاسبه‌ی نفس و بازجویی آن خواهد آورد، و در وضعیت و کارهای خود دقیق خواهد شد و به یاد ایستادن خود در برابر خداوند بزرگی خواهد افتاد که هیچ کوچک و بزرگی را رها نخواهد کرد…
این محسابه‌ی نفس مخصوصا پس از مواسم طاعات و در پی گذشت شب‌ها و روزها و با گذشت ماه‌ها و سال‌ها بیشتر مورد تاکید است و این سخن خداوند متعال دال بر این مساله است:
{ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَلْتَنظُرْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ لِغَدٍ } [حشر: ۱۸]
(ای کسانی که ایمان آورده‌اید تقوای الله را در پیش گیرید و هر کس نگاه کند که برای فردای خود چه پیش فرستاده است)
خداوند متعال در این آیه بندگانش را امر نموده که ببینند برای فردای خود چه فرستاده‌اند که این دربرگیرنده‌ی محاسبه‌ی نفس و نگاه به این قضیه است که آیا آنچه پیش فرستاده برای ملاقات با پروردگار مناسب است یا نه و هدف از این نگاه به اعمال آماده شدن برای روز بازپسین و پیش فرستادن اعمالی است که بنده را از عذاب الهی نجات داده و او را در برابر مولایش روسفید گرداند.
خداوند متعال می‌فرماید:
{… وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ یَعْلَمُ مَا فِی أَنفُسِکُمْ فَاحْذَرُوهُ …} [بقره: ۲۳۵]
(… و بدانید که الله به آنچه در درون شماست آگاه است پس از وی پروا دارید)
در کتاب “صفة الصفوة” چنین آمده که: “هرکه در درون خود مراقبت خداوند را در نظر گیرد خداوند نیز در حرکات اعضا و جوارحش وی را حفظ می‌کند” و همچنین گفته شده که: “مراقبت الهی یعنی خالص گرداندن پنهان و آشکار برای خداوند” که چنین خصوصیتی از بزرگداشت خداوند و بزرگداشت حرمات وی نشأت می‌گیرد که در پی آن قلب انسان از عظمت الهی و هیبت و خشیت وی پر شده و به همراه آن کمال محبت و بزرگداشت وی در قلب جای می‌گیرد که همه‌ی این‌ها مستلزم اطاعت امر الهی و ایستادن در کنار منهیات وی است.
خداوند متعال در آیات حج در سوره‌ی حج می‌فرماید:
{ ذَلِکَ وَمَن یُعَظِّمْ حُرُمَاتِ اللَّهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَّهُ عِندَ رَبِّهِ …} [حج: ۳۰]
(اینچنین است و هر آنکه حُرُمات الله را پاس دارد این برای او نزد پروردگارش بهتر است…)
گروهی از مفسران در تفسیر این آیه گفته‌اند: “حرمات خداوند در این آیه به معنای آن چیزهایی است که باعث خشم وی می‌شود و از آن نهی نموده است و بزرگداشت آن یعنی ترک انجام آن” لیث میگوید: “بزرگداشت حرمات خداوند یعنی این که بنده زیر پا نهادن آن را برای خود روا نداند” و همچنین گفته شده که: “حرمات یعنی امر و نهی الهی” و گفته شده که: “حرمات همان مناسک و شعائر و آداب حج است”
که البته صحیح این است که لفظ “حرمات خداوند” همه‌ی این تفسیرها را در بر می‌گیرد، زیرا “حُرُمات” جمع کلمه‌ی “حَُرمت” است و حرمت چیزی است که احترام و نگهداری و مراعات و حفظش لازم است و این همان حقیقت تقوا است که خداوند در مورد حج بدان امر نموده و فرموده است:
{ الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَّعْلُومَاتٌ } (حج ماه‌هایی است مشخص) تا آنجا که می‌فرماید: { وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَى..} (و توشه برگیرید که بهترین توشه تقوا است) [بقره: ۱۹۷]
و تقوی اینچنین تفسیر شده است: ترس از خداوند جلیل و عمل به وحی منزَل و آمادگی برای روز رفتن” این کلماتی است که انسان عاقل را در پایان هر سال و انسان عابد را پس از پایان عبادت به فکر فرو می‌برد زیرا او بر اساس رهنمودهای قرآنی آیات حج خود را مورد محاسبه قرار می‌دهد.
ای مسلمانان… هنگامی که خداوند متعال بنده‌اش را با چنین نعمتی یعنی نعمت تقوا و مراقبت و بزرگداشت خداوند و محاسبه‌ی نفس مورد منت قرار دهد، او را شادی و لذتی می‌چشاند که سعادت و خوشبختی آن را در قلب خود می‌یابد، زیرا هیچ لذتی در دنیا شبیه شادی قلب با خداوند و چشم روشنی و سروری که در آن است نیست بلکه این شادی، از حالات بهشتی است تا آنجا که یکی از صالحان میگوید: “لحظاتی [از سرور و شادی] بر من می‌گذرد که با خود می‌گویم اگر اهل بهشت در این حالت باشند واقعا در لذت به سر می‌برند.”
که بی شک این شادی کمکی است برای ادامه‌ی راه رسیدن به رضایت الهی و بذل تلاش در طلب بهشت او و فرار از خشم خداوند. و هر که این سرور و شادی را در خود نیافت باید که ایمان و اعمال خود را مورد اتهام قرار دهد زیرا ایمان، شیرینی و حلاوت دارد و هر که این شیرینی را نچشیده باید برگردد و از نور آن برگیرد.
رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم شیرینی ایمان را در حدیثی ذکر نموده. در صحیح مسلم آمده است که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم فرمودند: “طعم ایمان را چشیده است کسی که به پروردگاری الله خشنود گردید و اسلام را با خشنودی به عنوان دین خود پذیرفت و با رضایت، محمد را به عنوان پیامبر خود برگزید”
و در صحیحین آمده است که رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم فرمود: “سه چیز است که هر که آن‌ها را در خود بیابد شیرینی ایمان را خواهد چشید: [یکی] این که الله و رسولش برای او از دیگران محبوبتر باشند، و [دیگر این که] شخص را تنها برای الله دوست بدارد، و [دیگر این که] پس از آن که خداوند او را از کفر نجات داد چنان از بازگشت به آن نفرت داشته باشد که از افتادن در آتش متنفر است”.
آیا به خود بازگشته‌ایم و نفس خود را در این پایان سال و پایان موسم حج مورد محاسبه قرار داده‌ایم؟ و آیا این را درک کرده‌ایم که ما چه بخواهیم و چه نخواهیم داریم آرام آرام به سوی خانه‌ی آخرت می‌رویم؟ این مراحل طی می‌شود و عمرها پایان می‌یابد و راه روشن و آشکار است:
{ وَاللّهُ یَدْعُو إِلَى دَارِ السَّلاَمِ وَیَهْدِی مَن یَشَاء إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ }
(و الله به سوی سرزمین امن و امان (که بهشت است) فرا می‌خواند و هر آنکه را بخواهد به سوی راه راست هدایت می‌کند)
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم: {یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا هَلْ أَدُلُّکُمْ عَلَى تِجَارَةٍ تُنجِیکُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ (۱۰) تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَتُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِکُمْ وَأَنفُسِکُمْ ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ إِن کُنتُمْ تَعْلَمُونَ (۱۱) یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَیُدْخِلْکُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَمَسَاکِنَ طَیِّبَةً فِی جَنَّاتِ عَدْنٍ ذَلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ (۱۲) وَأُخْرَى تُحِبُّونَهَا نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِیبٌ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ} [صف: ۱۰-۱۳]
(اى کسانى که ایمان آورده‌اید آیا شما را بر تجارتى راهنمای کنم که شما را از عذابى دردناک مىرهاند؟ (۱۰) به الله و رسول او ایمان بیاورید و در راه الله با مال و جانتان جهاد کنید این، اگر بدانید براى شما بهتر است (۱۱) تا گناهانتان را بر شما ببخشاید و شما را در بهشت‌هایی که از زیر آن جویبارها روان است و سراهایى خوش در بهشت‌هاى همیشگى وارد سازد این، کامیابى بزرگ است (۱۲) و [رحمتى] دیگر که آن را دوست دارید یارى و پیروزى نزدیکى از جانب الله است، و مؤمنان را بشارت ده)
خداوند من و شما را با قرآن عظیم مبارک گرداند و ما را با آیات و ذکر حکیم سود رساند؛ این سخنم را گفته و برای خود و شما از خداوند متعال آمرزش می‌خواهم.
خطبه‌ی دوم:
ستایش از آن الله است که با نعمت او نیکی‌ها به کمال می‌رسد و با رحمت او رحمت‌ها به دست می‌آیند و با عفو و گذشت او لغزش‌ها بخشیده شده و با لطف او خواسته‌ها اجابت می‌شوند…
خداوندا گناهان ما را بیامرز و عیب‌های ما را بپوشان و کارهای ما را آسان بگردان و ما را به خواسته‌هایی که باعث رضایت توست برسان و عاقبت ما را ختم به خیر بگردان…
و گواهی می‌دهم که معبودی به حق نیست جز الله که واحد و بی‌شریک است و گواهی می‌دهم که محمد، بنده و پیامبر اوست؛ درود و سلام و برکات خداوند بر او و بر اهل بیت و همه‌ی یاران وی باد.
اما بعد… ای مسلمانان… از ابوذر و معاذ بن جبل رضی الله عنهما از رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم روایت است که ایشان فرمودند: “هر جا که باشی تقوای خداوند را پیشه کن و پس از کار بد کار نیک انجام بده تا آن را پاک سازد و با مردم با اخلاق نیک رفتار کن” [به روایت ترمذی با سند صحیح]
تقوا نصیحت همیشگی خداوند برای پیشینیان و پسینیان است، و انجام نیکی پس از بدی همان مراجعه‌ی همییشگی و استغفار و توبه است و بهترین کلمات، کلمه‌ی توحید است چنانکه در حدیثی که احمد در مسند خویش با سند صحیح روایت نموده آمده که رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم فرمودند: “لا إله إلا الله بهترین نیکی‌هاست” و این کلمه مقتضی این است که عبادت تنها برای خداوند بی‌شریک انجام گیرد.
و مهمترین مراجعه و محاسبه‌ای که بر افراد و گروه‌های امت واجب است، محاسبه‌ی درونی آنان در مورد توحید و پاک سازی عبادت‌ها از آلایش‌های شرک با همه‌ی انواع آن است. رد کردن محسابه‌ی درون و گردن ننهادن به آن، روش مشرکان نخستین است که گفتند:
{…إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءنَا عَلَى أُمَّةٍ وَإِنَّا عَلَى آثَارِهِم مُّقْتَدُونَ } [زخرف: ۲۳]
(ما پدرانمان را بر راه و روشی یافته‌ایم و ما بر اثر آنان ره می‌پیماییم)
آنان ندانسته‌اند که شرک در واقع خطرناک‌ترین عامل نابودی و گمراهی و ویرانگری است:
{ وَلَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَإِلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَلَتَکُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ (۶۵) بَلِ اللَّهَ فَاعْبُدْ …} [زمر: ۶۵-۶۶]
(و به تو و به کسانی که پیش از تو بودند وحی نمودیم که اگر شرک بورزی بطور قطع عمل تو ساقط خواهد شد و از زیانکاران خواهی بود (۶۵) بلکه الله را عبادت کن…)
کلمه‌ی شهادتین “لا إله إلا الله، محمد رسول الله” است که به معنای طاعت رسول الله صلی الله علیه وسلم در اوامر و نواهی وی است و اقرار به این است که حق قانون‌گذاری در عقاید و عبادات تنها از آن الله پروردگار جهانیان است و هیچ مجالی برای نوآوری در دین وجود ندارد بلکه نوآوری و بدعت در دین راهی است به سوی شرک.
خداوند عزوجل می‌فرماید:
{ أَمْ لَهُمْ شُرَکَاء شَرَعُوا لَهُم مِّنَ الدِّینِ مَا لَمْ یَأْذَن بِهِ اللَّهُ …} [شوری: ۲۱]
(یا شاید آنان شریکانی دارند که دینی برای آنان بنیان نهاده‌اند که الله بدان اجازه نداده است…)
پس از کلمه‌ی توحید نمازهای پنجگانه قرار دارند که پنج نمازند که در روز و شب به جای آورده شده و برای شخص مکلف ترک آن جایز نمی‌باشد… اگر امت خواهان پیروزی و موفقیت است باید رابطه‌ی خود را با پروردگارش در نمازهای پنجگانه مورد محاسبه قرار دهد که این نمازها علاوه بر آنکه ستون دینند، پاک کننده گناهان نیز می‌باشند
{ وَأَقِمِ الصَّلاَةَ طَرَفَیِ النَّهَارِ وَزُلَفًا مِّنَ اللَّیْلِ إِنَّ الْحَسَنَاتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَاتِ …}[هود: ۱۱۴]
(و نماز را در دو سوی روز و در اوائل شب به پا دار. همانا خوبی‌ها، بدی‌ها را از بین خواهد برد…)
همچنین زکات رکنی از ارکان اسلام و پاک کننده مسلمانان است:
{ خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَتُزَکِّیهِم بِهَا …} [توبه: ۱۰۳]
(از اموال آنان صدقه برگیر تا آنان را به واسطه‌ی آن پاک و پاکیزه سازی…)
پس از آن روزه‌ی رمضان می‌آید که رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم درباره‌ی آن می‌فرماید: “هر که رمضان را از روی ایمان و احتساب روزه گیرد گناهان گذشته‌اش آمرزیده خواهد شد.” [متفق علیه]
اما در مورد حج همین کافی است که شخص حاجی از آن به مانند روزی که از مادرش زاده شده است پاک باز می‌گردد. [صحیحین]
دیدید چگونه ارکان بزرگ اسلام پاک کننده‌ی گناهان است؟ این ارکان با عظمت و اهمیتی که دارند شایسته فرد مومن است که خود را در مورد آن‌ها مورد محاسبه قرار دهد تا آنکه حال و روزش نیک شده و اشتباهات و نقص‌ها را بیابد و اشکالات را اصلاح نموده و از گناهان توبه کند زیرا او وقت رسیدن اجل را نمی‌داند.
چه کسانی که در این سال مرگ آنان را از میان برد و چه تغییراتی که در دنیا رخ داد و پایان همه چیز به سوی زوال است:
{ وَاتَّقُواْ یَوْمًا تُرْجَعُونَ فِیهِ إِلَى اللّهِ ثُمَّ تُوَفَّى کُلُّ نَفْسٍ مَّا کَسَبَتْ وَهُمْ لاَ یُظْلَمُونَ } [بقره: ۲۸۱]
(و از روزی بترسید که در آن بسوی الله بازخواهید گشت سپس هر کس آنچه را انجام داده بازخواهد یافت و به آنان ستم نخواهد شد)
و در پایان درود و سلام فرستید بر رحمت هدایتگر و آن نعمت خداوندی، محمد بن عبدالله، رسول و برگزیده‌ی خداوند… خداوندا درود فرست بر محمد و آل محمد همانگونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم درود فرستادی و بر محمد و آل محمد برکت ارزانی دار همانگونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم ارزانی داشتی که تو بسیار ستوده شده و باعظمتی.
خداوندا اسلام و مسلمانان را عزت ده، خداوندا اسلام را عزت ده و مسلمانان را پیروز بگردان و شکر و مشرکان را خوار گردان و دشمنان دین را نابود گردان و این سرزمین و دیگر سرزمین‌های مسلمان را در امن و امان بدار.
خداوندا ما را در سرزمین‌هایمان ایمن بدار و مسئولان ما و والیان امر ما را صالح گردان و مسئولیت ما را در دست کسانی قرار ده که تقوای تو را داشته و در پی رضایت تو باشند.
خداوندا آنان را که دینت را یاری می‌دهند یاری ده و طاغیان و ملحدان و فاسدان را خوار گردان. خداوندا دینت را و کتابت را و سنت پیامبرت و بندگان مومنت را یاری ده. خداوندا مجاهدان در راهت را در فلسطین و در همه جای دنیا یاری ده. خداوندا محاصره‌ی آنان را در هم شکن و جان‌های آنان را حفظ نما و آنان را در امن و امان بدار و بر دشمنانشان پیروز گردان…
خداوندا غم و غصه‌ی غصه‌داران مسلمان را از بین برده و سختی سختی دیدگان را رفع نما و بند اسیران را بگشا و وام وام‌داران را ادا کن و با رحمت خویش بیماران ما و بیماران مسلمانان را شفا ده.
خداوندا ما به خود ستم نمودیم و اگر تو ما را مورد مغفرت و رحمت قرار ندهی از زیانکاران خواهیم بود… خداوندا تویی آن خداوندی که معبودی به حق جز تو نیست، تو بی‌نیازی و ما فقیریم… باران را بر ما ببار و ما را از مایوسان مگردان… خداوندا ما را باران عطا نما، خداوندا ما را باران عطا نما و ما را بارانی گوارا و خوش و پی در پی و فراگیر و سودمند و بی‌زیان عطا کن که بندگان را سیراب گرداند…
خداوندا آن را باران رحمت بگردان نه باران عذاب و نابودی و ویرانی و غرق… خداوندا ما از تو آمرزش می‌خواهیم که تو بسیار آمرزنده‌ای پس آسمان را بر ما بباران. خداوندا ما بنده‌ای از بندگان توایم پس با گناهان ما فضل خود را از ما دریغ مدار.
خداوندا حاجیان و زائران را حفظ نما و آنان را به سلامت و با دست پر به سرزمین‌هایشان بازگردان و از ما و آنان بپذیر ای صاحب جلال و برگواری…
پروردگارا از ما بپذیر که تو شنوا و دانایی و از ما توبه پذیر که تو بسیار توبه‌پذیر و مهربانی. پاک و بی‌عیب است پروردگار تو، آن پروردگار عزت و بزرگی از آنچه مشرکان به دروغ وی را وصف می‌نمایند و سلام بر پیامبران و الحمد لله رب العالمین.
با تشکر از شبکۀ جهانی نور
http://www.nourtv.net
خطبه‌ی اول:
ستایش از آن الله است. او را حمد گفته و از او یاری جسته و آمرزش می‌خواهیم و از بدی‌های خود و کارهای ناشایستمان به الله پناه می‌بریم. هرکه را الله هدایت کند گمراهگری نخواهد داشت و هرکه را گمراه سازد او هدایتگری نخواهد یافت…
و گواهی می‌دهم که معبودی به حق نیست جز الله که واحد و بی‌شریک است و گواهی می‌دهم که محمد بنده و پیامبر اوست. درود و سلام و برکات خداوند بر وی و بر اهل بیت پاک و صحابه‌ی نیک وی و تابعین و همه‌ی کسانی باد که تا قیامت به نیکی از آنان پیروی نمایند.
اما بعد… راست‌ترین سخن کلام خداست و بهترین روش، روش محمد ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ است و بدترین امور در دین نوآوری در آن است و هر نوآوری بدعت است و هر بدعتی گمراهی است. و بر شما باد جماعت مسلمانان که دست خدا با جماعت است و هرکه راه تکروی را در پیش گیرد به تنهایی به آتش درافتد.
سپس شما و خود را به تقوای خداوند در پنهان و آشکار سفارش می‌کنم که او ـ سبحانه و تعالی ـ به آنچه در پنهان و آشکار می‌گذرد آگاه است:
{ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلاَ تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ } [آل عمران: ۱۰۲]
(ای کسانی که ایمان آورده‌اید آنگونه که شایسته‌ی الله است تقوای وی را پیشه سازید و نمی‌رید مگر در حالی که مسلمان هستید.)
ای بندگان خداوند، روزهای حج و مناسک آن به مانند ابرهای بارانی، غرید و بارید، بارانی که رحمت بود و بخشش گناهان، و چنین بارانی می‌رویاند و ثمر می‌بخشد. آری ثمره‌ای که صلاح است و تقوا، و استقامت است و هدایت… این از فضل خداوندی است که هر که کار نیک انجام دهد ایمانش افزوده شده و اعمالش نیکو شود.
{ وَالَّذِینَ اهْتَدَوْا زَادَهُمْ هُدًى وَآتَاهُمْ تَقْواهُمْ } [محمد: ۱۷]
(و کسانی که به هدایت گرایش یافتند بر هدایتشان افزوده شده و [توفیق] پرهیزگاری به آنان داده شد)
و تا بنده‌ی مومن از نور خداوند نور برگیرد و به واسطه‌ی اعمال صالح به او نزدیک شود. و کار نیک نوری است در قلب مومن و باعث روشنی در چهره و وسعت در روزی و محبت در قلب مردم است.
روزهایی که گذشت موسمی بابرکت بود برای حجاج و برای دیگر مردم و روزهایی بودند بس بزرگ از روزهای خداوند…
وارد شده است که آزاد شدن از آتش در روز عرفه شامل حاجیان و غیر حاجیان می‌شود پس مبارک باد بر آنهایی که خداوند طاعتشان را پذیرفته حتی اگر در خانه‌ی خود نشسته بودند… مبارک باد برای آنکه از حج خود بازگشته به مانند روزی که از مادرش زاده شده، بدون هیچ گناه و معیصتی… مبارک باد برای آن حاجی که با پاکی درون و بیرون به خانواده‌ی خود بازمی‌گردد.
ای مسلمانان… پایان موسم حج به مانند پایان سال، وقتی است برای مراجعه و محاسبه، چنانکه بازرگانان و سرمایه‌داران در پایان هر سال انجام می‌دهند و در مورد تجارت خویش به دقت محاسبه نموده و زیردستان خود را مورد بازخواست قرار می‌دهند تا اشتباهات تصحیح شود و عملکردهای صحیح مورد استفاده‌ی دوباره قرار گیرد و همچنین برای سوددهی و دوری از زیان دوباره…
انسان مومن در سیر و سلوک به سوی خداوند به این محاسبه نیامندتر است مخصوصا که وی موسم عظیمی از مواسم خداوند را به پایان رسانده. موسمی که خداوند درباره‌ی آن می‌فرماید:
{ فَإِذَا قَضَیْتُم مَّنَاسِکَکُمْ فَاذْکُرُواْ اللّهَ …} [بقره: ۲۰۰]
(پس هنگامی که مناسک خود را به پایان رساندید الله را یاد کنید…)
ذکری که در مرحله‌ی اول به ذهن آدم می‌رسد ذکر زبانی با همه‌ی انواع آن است که بدون شک چنین ذکری مورد نظر می‌باشد اما آن ذکری که نباید آن را به فراموشی سپرد ذکر قلبی خداوند متعال و به یاد داشتن مراقبت همیشگی او و یادآوری اطلاع و علم او نسبت به ماست و اینکه او حرکات وسکنات تو را دیده و او مراقبی است که غافل نمی‌شود و گواهی است که آگاه است.
اگر انسان مسلمان این را به یاد داشته باشد و پروردگار خود را در همه حال ذکر کند به آن درجه‌ی بلند و باارزشی دست پیدا خواهد کرد که در این حدیث متفق علیه بدان اشاره شده است که: «مرتبه‌ی احسان آن است که پروردگارت را طوری عبادت کنی که انگار او را می‌بینی و اگر او را نمی‌بینی [بدانی که] او تو را می‌بیند».
کسی که در همه حال پروردگارش را در یاد داشته باشد با همه‌ی همت و تلاش و با شادی و خوشحالی رو به انجام طاعات می‌آورد و اگر فتنه‌ها و شهوت‌ها به او روی آورد دورترین مردم از گناهان خواهد بود زیرا او خداوندی را به یاد خواهد آورد که خیانت چشمان و آنچه را در سینه‌هاست می‌داند.
یاد خداوند و به یاد داشتن مراقبت وی باعث هر خیر و جلوگیری کننده از هر بدی است… همیشگی بودن مراقبت الهی در واقع ثمره‌ی دانستن این نکته است که خداوند تو را می‌بیند و سخن تو را می‌شنود و در هر حال و هر هنگام بر عمل تو آگاه است:
{… وَکَانَ اللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ رَّقِیبًا..} [احزاب: ۵۲]
(… و الله بر هر چیزی مراقب و ناظر است…)
هر که این مساله را دانسته و به این یقین داشته باشد و آن را به یاد بیاورد روی به محاسبه‌ی نفس و بازجویی آن خواهد آورد، و در وضعیت و کارهای خود دقیق خواهد شد و به یاد ایستادن خود در برابر خداوند بزرگی خواهد افتاد که هیچ کوچک و بزرگی را رها نخواهد کرد…
این محسابه‌ی نفس مخصوصا پس از مواسم طاعات و در پی گذشت شب‌ها و روزها و با گذشت ماه‌ها و سال‌ها بیشتر مورد تاکید است و این سخن خداوند متعال دال بر این مساله است:
{ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَلْتَنظُرْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ لِغَدٍ } [حشر: ۱۸]
(ای کسانی که ایمان آورده‌اید تقوای الله را در پیش گیرید و هر کس نگاه کند که برای فردای خود چه پیش فرستاده است)
خداوند متعال در این آیه بندگانش را امر نموده که ببینند برای فردای خود چه فرستاده‌اند که این دربرگیرنده‌ی محاسبه‌ی نفس و نگاه به این قضیه است که آیا آنچه پیش فرستاده برای ملاقات با پروردگار مناسب است یا نه و هدف از این نگاه به اعمال آماده شدن برای روز بازپسین و پیش فرستادن اعمالی است که بنده را از عذاب الهی نجات داده و او را در برابر مولایش روسفید گرداند.
خداوند متعال می‌فرماید:
{… وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ یَعْلَمُ مَا فِی أَنفُسِکُمْ فَاحْذَرُوهُ …} [بقره: ۲۳۵]
(… و بدانید که الله به آنچه در درون شماست آگاه است پس از وی پروا دارید)
در کتاب “صفة الصفوة” چنین آمده که: “هرکه در درون خود مراقبت خداوند را در نظر گیرد خداوند نیز در حرکات اعضا و جوارحش وی را حفظ می‌کند” و همچنین گفته شده که: “مراقبت الهی یعنی خالص گرداندن پنهان و آشکار برای خداوند” که چنین خصوصیتی از بزرگداشت خداوند و بزرگداشت حرمات وی نشأت می‌گیرد که در پی آن قلب انسان از عظمت الهی و هیبت و خشیت وی پر شده و به همراه آن کمال محبت و بزرگداشت وی در قلب جای می‌گیرد که همه‌ی این‌ها مستلزم اطاعت امر الهی و ایستادن در کنار منهیات وی است.
خداوند متعال در آیات حج در سوره‌ی حج می‌فرماید:
{ ذَلِکَ وَمَن یُعَظِّمْ حُرُمَاتِ اللَّهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَّهُ عِندَ رَبِّهِ …} [حج: ۳۰]
(اینچنین است و هر آنکه حُرُمات الله را پاس دارد این برای او نزد پروردگارش بهتر است…)
گروهی از مفسران در تفسیر این آیه گفته‌اند: “حرمات خداوند در این آیه به معنای آن چیزهایی است که باعث خشم وی می‌شود و از آن نهی نموده است و بزرگداشت آن یعنی ترک انجام آن” لیث میگوید: “بزرگداشت حرمات خداوند یعنی این که بنده زیر پا نهادن آن را برای خود روا نداند” و همچنین گفته شده که: “حرمات یعنی امر و نهی الهی” و گفته شده که: “حرمات همان مناسک و شعائر و آداب حج است”
که البته صحیح این است که لفظ “حرمات خداوند” همه‌ی این تفسیرها را در بر می‌گیرد، زیرا “حُرُمات” جمع کلمه‌ی “حَُرمت” است و حرمت چیزی است که احترام و نگهداری و مراعات و حفظش لازم است و این همان حقیقت تقوا است که خداوند در مورد حج بدان امر نموده و فرموده است:
{ الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَّعْلُومَاتٌ } (حج ماه‌هایی است مشخص) تا آنجا که می‌فرماید: { وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَى..} (و توشه برگیرید که بهترین توشه تقوا است) [بقره: ۱۹۷]
و تقوی اینچنین تفسیر شده است: ترس از خداوند جلیل و عمل به وحی منزَل و آمادگی برای روز رفتن” این کلماتی است که انسان عاقل را در پایان هر سال و انسان عابد را پس از پایان عبادت به فکر فرو می‌برد زیرا او بر اساس رهنمودهای قرآنی آیات حج خود را مورد محاسبه قرار می‌دهد.
ای مسلمانان… هنگامی که خداوند متعال بنده‌اش را با چنین نعمتی یعنی نعمت تقوا و مراقبت و بزرگداشت خداوند و محاسبه‌ی نفس مورد منت قرار دهد، او را شادی و لذتی می‌چشاند که سعادت و خوشبختی آن را در قلب خود می‌یابد، زیرا هیچ لذتی در دنیا شبیه شادی قلب با خداوند و چشم روشنی و سروری که در آن است نیست بلکه این شادی، از حالات بهشتی است تا آنجا که یکی از صالحان میگوید: “لحظاتی [از سرور و شادی] بر من می‌گذرد که با خود می‌گویم اگر اهل بهشت در این حالت باشند واقعا در لذت به سر می‌برند.”
که بی شک این شادی کمکی است برای ادامه‌ی راه رسیدن به رضایت الهی و بذل تلاش در طلب بهشت او و فرار از خشم خداوند. و هر که این سرور و شادی را در خود نیافت باید که ایمان و اعمال خود را مورد اتهام قرار دهد زیرا ایمان، شیرینی و حلاوت دارد و هر که این شیرینی را نچشیده باید برگردد و از نور آن برگیرد.
رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم شیرینی ایمان را در حدیثی ذکر نموده. در صحیح مسلم آمده است که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم فرمودند: “طعم ایمان را چشیده است کسی که به پروردگاری الله خشنود گردید و اسلام را با خشنودی به عنوان دین خود پذیرفت و با رضایت، محمد را به عنوان پیامبر خود برگزید”
و در صحیحین آمده است که رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم فرمود: “سه چیز است که هر که آن‌ها را در خود بیابد شیرینی ایمان را خواهد چشید: [یکی] این که الله و رسولش برای او از دیگران محبوبتر باشند، و [دیگر این که] شخص را تنها برای الله دوست بدارد، و [دیگر این که] پس از آن که خداوند او را از کفر نجات داد چنان از بازگشت به آن نفرت داشته باشد که از افتادن در آتش متنفر است”.
آیا به خود بازگشته‌ایم و نفس خود را در این پایان سال و پایان موسم حج مورد محاسبه قرار داده‌ایم؟ و آیا این را درک کرده‌ایم که ما چه بخواهیم و چه نخواهیم داریم آرام آرام به سوی خانه‌ی آخرت می‌رویم؟ این مراحل طی می‌شود و عمرها پایان می‌یابد و راه روشن و آشکار است:
{ وَاللّهُ یَدْعُو إِلَى دَارِ السَّلاَمِ وَیَهْدِی مَن یَشَاء إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ }
(و الله به سوی سرزمین امن و امان (که بهشت است) فرا می‌خواند و هر آنکه را بخواهد به سوی راه راست هدایت می‌کند)
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم: {یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا هَلْ أَدُلُّکُمْ عَلَى تِجَارَةٍ تُنجِیکُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ (۱۰) تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَتُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِکُمْ وَأَنفُسِکُمْ ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ إِن کُنتُمْ تَعْلَمُونَ (۱۱) یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَیُدْخِلْکُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَمَسَاکِنَ طَیِّبَةً فِی جَنَّاتِ عَدْنٍ ذَلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ (۱۲) وَأُخْرَى تُحِبُّونَهَا نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِیبٌ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ} [صف: ۱۰-۱۳]
(اى کسانى که ایمان آورده‌اید آیا شما را بر تجارتى راهنمای کنم که شما را از عذابى دردناک مىرهاند؟ (۱۰) به الله و رسول او ایمان بیاورید و در راه الله با مال و جانتان جهاد کنید این، اگر بدانید براى شما بهتر است (۱۱) تا گناهانتان را بر شما ببخشاید و شما را در بهشت‌هایی که از زیر آن جویبارها روان است و سراهایى خوش در بهشت‌هاى همیشگى وارد سازد این، کامیابى بزرگ است (۱۲) و [رحمتى] دیگر که آن را دوست دارید یارى و پیروزى نزدیکى از جانب الله است، و مؤمنان را بشارت ده)
خداوند من و شما را با قرآن عظیم مبارک گرداند و ما را با آیات و ذکر حکیم سود رساند؛ این سخنم را گفته و برای خود و شما از خداوند متعال آمرزش می‌خواهم.
خطبه‌ی دوم:
ستایش از آن الله است که با نعمت او نیکی‌ها به کمال می‌رسد و با رحمت او رحمت‌ها به دست می‌آیند و با عفو و گذشت او لغزش‌ها بخشیده شده و با لطف او خواسته‌ها اجابت می‌شوند…
خداوندا گناهان ما را بیامرز و عیب‌های ما را بپوشان و کارهای ما را آسان بگردان و ما را به خواسته‌هایی که باعث رضایت توست برسان و عاقبت ما را ختم به خیر بگردان…
و گواهی می‌دهم که معبودی به حق نیست جز الله که واحد و بی‌شریک است و گواهی می‌دهم که محمد، بنده و پیامبر اوست؛ درود و سلام و برکات خداوند بر او و بر اهل بیت و همه‌ی یاران وی باد.
اما بعد… ای مسلمانان… از ابوذر و معاذ بن جبل رضی الله عنهما از رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم روایت است که ایشان فرمودند: “هر جا که باشی تقوای خداوند را پیشه کن و پس از کار بد کار نیک انجام بده تا آن را پاک سازد و با مردم با اخلاق نیک رفتار کن” [به روایت ترمذی با سند صحیح]
تقوا نصیحت همیشگی خداوند برای پیشینیان و پسینیان است، و انجام نیکی پس از بدی همان مراجعه‌ی همییشگی و استغفار و توبه است و بهترین کلمات، کلمه‌ی توحید است چنانکه در حدیثی که احمد در مسند خویش با سند صحیح روایت نموده آمده که رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم فرمودند: “لا إله إلا الله بهترین نیکی‌هاست” و این کلمه مقتضی این است که عبادت تنها برای خداوند بی‌شریک انجام گیرد.
و مهمترین مراجعه و محاسبه‌ای که بر افراد و گروه‌های امت واجب است، محاسبه‌ی درونی آنان در مورد توحید و پاک سازی عبادت‌ها از آلایش‌های شرک با همه‌ی انواع آن است. رد کردن محسابه‌ی درون و گردن ننهادن به آن، روش مشرکان نخستین است که گفتند:
{…إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءنَا عَلَى أُمَّةٍ وَإِنَّا عَلَى آثَارِهِم مُّقْتَدُونَ } [زخرف: ۲۳]
(ما پدرانمان را بر راه و روشی یافته‌ایم و ما بر اثر آنان ره می‌پیماییم)
آنان ندانسته‌اند که شرک در واقع خطرناک‌ترین عامل نابودی و گمراهی و ویرانگری است:
{ وَلَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَإِلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَلَتَکُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ (۶۵) بَلِ اللَّهَ فَاعْبُدْ …} [زمر: ۶۵-۶۶]
(و به تو و به کسانی که پیش از تو بودند وحی نمودیم که اگر شرک بورزی بطور قطع عمل تو ساقط خواهد شد و از زیانکاران خواهی بود (۶۵) بلکه الله را عبادت کن…)
کلمه‌ی شهادتین “لا إله إلا الله، محمد رسول الله” است که به معنای طاعت رسول الله صلی الله علیه وسلم در اوامر و نواهی وی است و اقرار به این است که حق قانون‌گذاری در عقاید و عبادات تنها از آن الله پروردگار جهانیان است و هیچ مجالی برای نوآوری در دین وجود ندارد بلکه نوآوری و بدعت در دین راهی است به سوی شرک.
خداوند عزوجل می‌فرماید:
{ أَمْ لَهُمْ شُرَکَاء شَرَعُوا لَهُم مِّنَ الدِّینِ مَا لَمْ یَأْذَن بِهِ اللَّهُ …} [شوری: ۲۱]
(یا شاید آنان شریکانی دارند که دینی برای آنان بنیان نهاده‌اند که الله بدان اجازه نداده است…)
پس از کلمه‌ی توحید نمازهای پنجگانه قرار دارند که پنج نمازند که در روز و شب به جای آورده شده و برای شخص مکلف ترک آن جایز نمی‌باشد… اگر امت خواهان پیروزی و موفقیت است باید رابطه‌ی خود را با پروردگارش در نمازهای پنجگانه مورد محاسبه قرار دهد که این نمازها علاوه بر آنکه ستون دینند، پاک کننده گناهان نیز می‌باشند
{ وَأَقِمِ الصَّلاَةَ طَرَفَیِ النَّهَارِ وَزُلَفًا مِّنَ اللَّیْلِ إِنَّ الْحَسَنَاتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَاتِ …}[هود: ۱۱۴]
(و نماز را در دو سوی روز و در اوائل شب به پا دار. همانا خوبی‌ها، بدی‌ها را از بین خواهد برد…)
همچنین زکات رکنی از ارکان اسلام و پاک کننده مسلمانان است:
{ خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَتُزَکِّیهِم بِهَا …} [توبه: ۱۰۳]
(از اموال آنان صدقه برگیر تا آنان را به واسطه‌ی آن پاک و پاکیزه سازی…)
پس از آن روزه‌ی رمضان می‌آید که رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم درباره‌ی آن می‌فرماید: “هر که رمضان را از روی ایمان و احتساب روزه گیرد گناهان گذشته‌اش آمرزیده خواهد شد.” [متفق علیه]
اما در مورد حج همین کافی است که شخص حاجی از آن به مانند روزی که از مادرش زاده شده است پاک باز می‌گردد. [صحیحین]
دیدید چگونه ارکان بزرگ اسلام پاک کننده‌ی گناهان است؟ این ارکان با عظمت و اهمیتی که دارند شایسته فرد مومن است که خود را در مورد آن‌ها مورد محاسبه قرار دهد تا آنکه حال و روزش نیک شده و اشتباهات و نقص‌ها را بیابد و اشکالات را اصلاح نموده و از گناهان توبه کند زیرا او وقت رسیدن اجل را نمی‌داند.
چه کسانی که در این سال مرگ آنان را از میان برد و چه تغییراتی که در دنیا رخ داد و پایان همه چیز به سوی زوال است:
{ وَاتَّقُواْ یَوْمًا تُرْجَعُونَ فِیهِ إِلَى اللّهِ ثُمَّ تُوَفَّى کُلُّ نَفْسٍ مَّا کَسَبَتْ وَهُمْ لاَ یُظْلَمُونَ } [بقره: ۲۸۱]
(و از روزی بترسید که در آن بسوی الله بازخواهید گشت سپس هر کس آنچه را انجام داده بازخواهد یافت و به آنان ستم نخواهد شد)
و در پایان درود و سلام فرستید بر رحمت هدایتگر و آن نعمت خداوندی، محمد بن عبدالله، رسول و برگزیده‌ی خداوند… خداوندا درود فرست بر محمد و آل محمد همانگونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم درود فرستادی و بر محمد و آل محمد برکت ارزانی دار همانگونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم ارزانی داشتی که تو بسیار ستوده شده و باعظمتی.
خداوندا اسلام و مسلمانان را عزت ده، خداوندا اسلام را عزت ده و مسلمانان را پیروز بگردان و شکر و مشرکان را خوار گردان و دشمنان دین را نابود گردان و این سرزمین و دیگر سرزمین‌های مسلمان را در امن و امان بدار.
خداوندا ما را در سرزمین‌هایمان ایمن بدار و مسئولان ما و والیان امر ما را صالح گردان و مسئولیت ما را در دست کسانی قرار ده که تقوای تو را داشته و در پی رضایت تو باشند.
خداوندا آنان را که دینت را یاری می‌دهند یاری ده و طاغیان و ملحدان و فاسدان را خوار گردان. خداوندا دینت را و کتابت را و سنت پیامبرت و بندگان مومنت را یاری ده. خداوندا مجاهدان در راهت را در فلسطین و در همه جای دنیا یاری ده. خداوندا محاصره‌ی آنان را در هم شکن و جان‌های آنان را حفظ نما و آنان را در امن و امان بدار و بر دشمنانشان پیروز گردان…
خداوندا غم و غصه‌ی غصه‌داران مسلمان را از بین برده و سختی سختی دیدگان را رفع نما و بند اسیران را بگشا و وام وام‌داران را ادا کن و با رحمت خویش بیماران ما و بیماران مسلمانان را شفا ده.
خداوندا ما به خود ستم نمودیم و اگر تو ما را مورد مغفرت و رحمت قرار ندهی از زیانکاران خواهیم بود… خداوندا تویی آن خداوندی که معبودی به حق جز تو نیست، تو بی‌نیازی و ما فقیریم… باران را بر ما ببار و ما را از مایوسان مگردان… خداوندا ما را باران عطا نما، خداوندا ما را باران عطا نما و ما را بارانی گوارا و خوش و پی در پی و فراگیر و سودمند و بی‌زیان عطا کن که بندگان را سیراب گرداند…
خداوندا آن را باران رحمت بگردان نه باران عذاب و نابودی و ویرانی و غرق… خداوندا ما از تو آمرزش می‌خواهیم که تو بسیار آمرزنده‌ای پس آسمان را بر ما بباران. خداوندا ما بنده‌ای از بندگان توایم پس با گناهان ما فضل خود را از ما دریغ مدار.
خداوندا حاجیان و زائران را حفظ نما و آنان را به سلامت و با دست پر به سرزمین‌هایشان بازگردان و از ما و آنان بپذیر ای صاحب جلال و برگواری…
پروردگارا از ما بپذیر که تو شنوا و دانایی و از ما توبه پذیر که تو بسیار توبه‌پذیر و مهربانی. پاک و بی‌عیب است پروردگار تو، آن پروردگار عزت و بزرگی از آنچه مشرکان به دروغ وی را وصف می‌نمایند و سلام بر پیامبران و الحمد لله رب العالمین.
با تشکر از شبکۀ جهانی نور
http://www.nourtv.net
0 نظرات:
ارسال یک نظر