استاد فلسفه، رئيس پزشكان، ابوبكر محمد بن زكرياي رازي، در شهر ري نزديك تهران كنوني- در سال 240 ه به دنيا آمد. در جواني به عيش و نوش روزگار مي گذرانيد و شغل نوازندگي داشت چنانكه در نواختن عود شهرتي تمام داشت. تا حدود چهل سالگي برهمين وضع سپري كرد. پس از آن بود كه به آموختن فلسفه و پزشكي روي آورد. و در اين عرصه كوشش فراوان كرده به عالي ترين درجات اين علوم نائل آمد و براي كسب اين دانشها مسافرتها كرد و مجبور به مهاجرتهاي فراوان شد.[1]
رازي فلسفه را از بلخي آموخت و آنقدر پيشرفت كرد كه از استاد خود پيش افتاده و خود به يكي از نامداران اين عرصه تبديل شد. چنانكه هم رتبه فارابي و ابن سينا شمرده مي شود. همين فلسفه باعث گمراهي عميق رازي شد تا جايي كه عقيده وي را فاسد كرد و در فلسفه تخريبي تا آخرين حد آن غرق شد و در تأييد و ترويج فلسفه ضد اسلامي كتابها و رساله هاي فراوان نوشت. وي در تاليف چنان صبر و پايداري داشت كه در زمانهاي بعد به وي مثل مي زدند.
در طب هم رازي همچون فلسفه شهرت فراوان بدست آورد چنانكه گفته اند:
«طب وجود نداشت تا اينكه جالينوس يوناني آمد و آنرا به عرصه وجود آورد و پراكنده بود تا اينكه رازي آنرا مرتب و منظم كرد. و ناقص بود تا اينكه ابن سينا آمد و انرا كامل كرد.» رازي از اهل ذكاوت زمان خود بود. دستي بالا در طب داشت و 224 كتاب در طب و فلسفه تاليف كرد. معروف ترين تاليف وي كتاب الحاوي در 30 جلد مي باشد كه موضوع آن پزشكي است كتابهاي «الجامع، الاعصاب «الطب الروحاني» «المدخل الي المنطق» «طبقات الابصار» «الكيمياء» از ديگر تاليفات وي مي باشد . رازي در 5 شعبان 311 ه در ري كه زادگاهش بود درگذشت.
مترجم: ابو يحيي
مصدر: سايت نواراسلام
IslamTape.Com
--------------------------------------------------------------------------------
[1] عيون الانباء، سير اعلام النبلاء وفيات الاعيان، شذرات الذهب
0 نظرات:
ارسال یک نظر