آیا منظوز از صدیق، در آیه « وَالَّذِی جَاءَ بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ»، حضرت علی است؟
اولا: لفظ آیه عام و مطلق است و نه به ابوبکر اختصاص دارد نه به علی تنها، بلکه هر کس در معنای عام آن داخل باشد حکم آن شاملش می‌شود، و شک نیست که ابوبکر و عمر و عثمان و علی سزاوارترین امت به داخل شدن در حکم آنند اما تنها مصادیق آن نیستند.
دوما: ادعای شیعه با تفسیر مشهورتر و رایج میان مفسران متناقص است. و آن این که آنکه تصدیق و باور میکند ابوبکر است،
سوما چنین چیزی از پیامبر روایت و نقل نشده است، بلکه قول مجاهد است و قول مجاهد اگر ثابت هم باشد که سخن اوست پیروی از آن بر مسلمانان واجب نیست. چه رسد به اینکه درستی آن ثابت نشده باشد!!
و آنچه از مجاهد محقق است قولی بر خلاف این حدیث است و آن اینکه: ( راستی قرآن است، و آنکه آن را باور و تصدیق میکند هر مؤمنی است که بدان عمل کند)
لذا مصادیق در این روایت، عموم مؤمنان هستند.
چهارم من قبلا هم گفتم یکی راه شناخت تاویل از تفسیر این است که آیات همسایه را ببینیم در اینجا هم آیاتی که بعد از آیه مورد نظر آمده ثابت میکند که مقصود آیه فقط ابوبکر یا فقط علی نیست
« وَالَّذِی جَاءَ بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ ۙ أُولَـٰئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ »(الزمر/33)
اما کسی که سخن راست بیاورد و کسی که آن را تصدیق کند، آنان پرهیزگارانند!
«لَهُمْ مَا یشَاءُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ ذَلِكَ جَزَاءُ الْمُحْسِنِینَ» (الزمر/34)
آنها آنچه بخواهند، نزد پروردگارشان برای آنان موجود است؛ و این است جزای نیکوکاران!«لِیكَفِّرَ اللَّهُ عَنْهُمْ أَسْوَأَ الَّذِی عَمِلُوا وَیجْزِیهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ الَّذِی كَانُوا یعْمَلُونَ» (الزمر/35)
تا خداوند بدترین اعمالی را که انجام داده‌اند (در سایه ایمان و صداقت آنها) بیامرزد، و آنها را به بهترین اعمالی که انجام می‌دادند پاداش دهد!
دو آیه بعدی بما میگویند که مقصود از (صدق به) یک نفر نیست بلکه خیل عظیمی از مومنان مشمول آیه اند.
و آیه آخر میگوید که «لِيُكَفِّرَ اللَّـهُ عَنْهُمْ أَسْوَأَ الَّذِي عَمِلُوا »( الله اعمال بد آنها را میامرزد) ، پس اگر شیعه معتقد است علی معصوم است در آن صورت اصلا نباید این آیه را در حق علی بداند.
شیعه همچنان ادعاهای پوچ در پوچ خود را تکرار میکند و پی در پی آیاتی از قرآن کریم را در حق کسی میداند که قرآن حتی یکبار نه با نام، نه با نشان، نه با ضمیر اشاره، از او یادی نکرده است. شیعه آیه (وَالَّذِی جَاءَ بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ ) (الزمر: 33).
«اما كسى كه سخن راست بیاورد و كسى كه آن را تصدیق كند، ». را هم در حق علی رضی الله عنه میداند.
و میگوید: سنی هم هم عقیده شیعه هاست و ابونعیم از مجاهد روایت میکند که مراد از: «آن کس که راستی آورد» محمد و منظور از «آن را باور نمود» علی بن ابی طالب است. شافعی فقیه هم از زبان مجاهد آورده است که در فرموده: ﴿ وَالَّذِی جَاءَ بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ ﴾: محمد راستی را آورد و علی آن را تصدیق کرد. و این فضیلتی است که مختص علی است، پس او امام بر حق است.
پاسخ اهل سنت:
و میگوید: سنی هم هم عقیده شیعه هاست و ابونعیم از مجاهد روایت میکند که مراد از: «آن کس که راستی آورد» محمد و منظور از «آن را باور نمود» علی بن ابی طالب است. شافعی فقیه هم از زبان مجاهد آورده است که در فرموده: ﴿ وَالَّذِی جَاءَ بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ ﴾: محمد راستی را آورد و علی آن را تصدیق کرد. و این فضیلتی است که مختص علی است، پس او امام بر حق است.
پاسخ اهل سنت:
اولا: لفظ آیه عام و مطلق است و نه به ابوبکر اختصاص دارد نه به علی تنها، بلکه هر کس در معنای عام آن داخل باشد حکم آن شاملش می‌شود، و شک نیست که ابوبکر و عمر و عثمان و علی سزاوارترین امت به داخل شدن در حکم آنند اما تنها مصادیق آن نیستند.
دوما: ادعای شیعه با تفسیر مشهورتر و رایج میان مفسران متناقص است. و آن این که آنکه تصدیق و باور میکند ابوبکر است،
سوما چنین چیزی از پیامبر روایت و نقل نشده است، بلکه قول مجاهد است و قول مجاهد اگر ثابت هم باشد که سخن اوست پیروی از آن بر مسلمانان واجب نیست. چه رسد به اینکه درستی آن ثابت نشده باشد!!
و آنچه از مجاهد محقق است قولی بر خلاف این حدیث است و آن اینکه: ( راستی قرآن است، و آنکه آن را باور و تصدیق میکند هر مؤمنی است که بدان عمل کند)
لذا مصادیق در این روایت، عموم مؤمنان هستند.
چهارم من قبلا هم گفتم یکی راه شناخت تاویل از تفسیر این است که آیات همسایه را ببینیم در اینجا هم آیاتی که بعد از آیه مورد نظر آمده ثابت میکند که مقصود آیه فقط ابوبکر یا فقط علی نیست
« وَالَّذِی جَاءَ بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ ۙ أُولَـٰئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ »(الزمر/33)
اما کسی که سخن راست بیاورد و کسی که آن را تصدیق کند، آنان پرهیزگارانند!
«لَهُمْ مَا یشَاءُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ ذَلِكَ جَزَاءُ الْمُحْسِنِینَ» (الزمر/34)
آنها آنچه بخواهند، نزد پروردگارشان برای آنان موجود است؛ و این است جزای نیکوکاران!
تا خداوند بدترین اعمالی را که انجام داده‌اند (در سایه ایمان و صداقت آنها) بیامرزد، و آنها را به بهترین اعمالی که انجام می‌دادند پاداش دهد!
دو آیه بعدی بما میگویند که مقصود از (صدق به) یک نفر نیست بلکه خیل عظیمی از مومنان مشمول آیه اند.
و آیه آخر میگوید که «لِيُكَفِّرَ اللَّـهُ عَنْهُمْ أَسْوَأَ الَّذِي عَمِلُوا »( الله اعمال بد آنها را میامرزد) ، پس اگر شیعه معتقد است علی معصوم است در آن صورت اصلا نباید این آیه را در حق علی بداند.
---------------------------محمد باقر سجــــودى-----
0 نظرات:
ارسال یک نظر